اقدامات ترامپ باعث انزوای آمریکا می‌شود

 به گزارش سرويس بين الملل خبرگزاري صداوسيما به نقل از شبکه تلویزیون جهانی چین (سی جی تی ان) ؛­ اگر دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا در مناقشات تجاری کنونی با پکن به تحت فشار قرار دادن متحدان واشنگتن برای تشکیل ائتلاف علیه چین ادامه دهد، ممکن است کشورش را منزوی کند.
به گزارش این شبکه، کن مواک، یکی از نویسندگان کتاب "ظهور اقتصادی چین و پیامدهای جهانی آن" در سال 2015 در این تفسیر نوشت:
به نظر می رسد رئیس جمهور آمریکا می خواهد منافع ملی متحدان این کشور را در جنگ تجاری خود و جنگ های ژئوپولیتیک با چین به مخاطره بیندازد. نخستین نشانه آن بندی در موافقت نامه "نفتای جدید" میان آمریکا-مکزیک-کانادا است که کشورهای امضا کننده (بخوانید کانادا و مکزیک) را ملزم می کند به امضا کنندگان دیگر (بخوانید آمریکا) از قبل اطلاع بدهند آیا تصمیم گرفته اند با یک "اقتصاد غیربازار" (بخوانید چین) موافقت نامه تجاری امضا کنند یا خیر.
ماده 32.1 از این موافقت نامه را می توان تهدیدی ضمنی علیه کانادا یا مکزیک تفسیر کرد چون به آمریکا این اجازه را می دهد طی شش ماه از موافقت نامه خارج شود.
یک نشانه دیگر سخنرانی مایک پمپئو معاون رئیس جمهور آمریکا در موسسه هادسون ، از اندیشکده های محافظه کار، است که وی در آن چین را به عنوان "بزرگترین تهدید" علیه امنیت ملی آمریکا تقبیح کرد و از کشورهای "همفکر" خواست برای مبارزه با این تهدید به واشنگتن ملحق شوند. از آن زمان، نهادهای امنیتی آمریکا -- پنتاگون، اف بی آی، و بقیه -- همین پیام را تکرار می کنند.
مقامات ارشد دولت آمریکا اکنون به گوشه و کنار جهان راه افتاده اند و به کشورها می گویند مراقب دیپلماسی "تله بدهی" چین و "توطئه فو مانچو" باشند. هدف سخنرانی او احتمالا جذب متحدان و جلب افکار عمومی آمریکا در حمایت از نبرد دولت با چین است.
با این حال، تاریخ نشان داده است که مجبور کردن کشورها به جانبداری از یک طرف در یک مناقشه در برابر طرف دیگر پیامدهایی برای همگان، از جمله برای کشور قلدر، خواهد داشت.
مثلا آمریکا در جنگ عراق بیش از 5000 نفر و تریلیون ها دلار از دست داد و چه بسا میراثی لکه دار از جرج دبلیو بوش در تاریخ بر جا ماند.
تونی بلر، نخست وزیر وقت انگلیس در زمان حمله نظامی تحت رهبری آمریکا به عراق در سال 2003 و یکی از متحدان پر و پا قرص واشنگتن در آن جنگ، متهم شد که پارلمان و مردم انگلیس را فریب داده است. از او در پرونده تحقیقات سال 2016 درباره جنگ عراق انتقاد شد که بیش از 300 سرباز جوان انگلیسی را زودهنگام به کام مرگ فرستاد و به آمریکا برای کشتن و آواره کردن میلیون ها عراقی کمک کرد.
آن جنگ تلفات انسانی و خسارات مادی عظیمی در عراق بر جا گذاشت و آن را به یک کشور ناکارآمد و درگیر جنگ فرقه ای تبدیل کرد.
تجاوز نظامی به عراق و کشورهای دیگر با توسل به "خبرهای کذب" بسیار پرهزینه بود. تصور کنید اگر آمریکا با اتهامات کذب یا اثبات نشده می خواست با چین بجنگند، چه می شد.

چین عراق نیست
چین عراق نیست و درخواست از متحدان برای جنگیدن با چین در کنار آمریکا مثل این است که از آنها بخواهیم مرتکب خودکشی اقتصادی و ژئوپولیتیکی شوند.قدرتمندترین آنها -- ژاپن، استرالیا، کره جنوبی -- برای رفاه اجتماعی-اقتصادی خود به چین وابسته اند.
افزون بر آن، جنگ با چین از لحاظ تلفات انسانی و خسارات مادی، با توجه به تعداد کثیر موشک های هسته ای چین که می توانند آمریکا و متحدانش را هدف قرار دهند، بی نهایت پرهزینه خواهد بود.
شاید متحدان نزدیک آمریکا -- ژاپن، استرالیا، و کره جنوبی -- با درک پیامدهای بالقوه همسویی با آمریکا در برابر چین است که به جای رو در رو شدن با غول آسیا خواستار آشتی و مصالحه هستند.
ژاپن اخیر یک هیئت اقتصادی بزرگ به چین فرستاده است تا مناسباتش را با همسایه بزرگ خود بهبود ببخشد. شنیزو آبه نخست وزیر ژاپن قرار است برای بهبود روابط دوجانبه با چین از 23 اکتبر سفر سه روزه ای به این کشور داشته باشد. گفته می شود دولت جدید استرالیا نیز ایما و اشاره مشابهی از خود نشان داده است.
دهلی نو نیز دنبال آشتی و مصالحه با چین است و برای تقویت چندجانبه گرایی از نزدیک با همسایه خود و دیگر عضو سازمان همکاری شانگهای همکاری می کند. افزون بر آن، هند زیر بار فشارهای آمریکا برای خودداری از خرید تسلیحات از روسیه و نفت از ایران نمی رود.
به قول جمله قرن نوزدهمی انگلیسی ها، کشورها متحد یا دشمن همیشگی ندارند، بلکه فقط منافع ملی دارند. پیوستن به آمریکا در برابر چین قطعا به منافع ملی کشورها لطمه خواهد زد.
مثلا تصمیم کره جنوبی برای میزبانی سامانه موشکی تاد آمریکا یک مجمتع بزرگ خرده فروشی این کشور را مجبور کرد بازار پرسود خود در چین را تعطیل کند. تصور کنید اگر کره جنوبی بخواهد با چین وارد جنگ شود، چه اتفاقی خواهد افتاد.

آیا چین همان "شیطانی" است که آمریکا ترسیم می کند؟
اینکه آیا چین همان "شیطانی" است که دولت آمریکا و نومحافظه کاران می گویند، بستگی به این دارد که چه کسی این حرف را می زند. اما هیچ کدام از اتهامات و ادعاهای آمریکا را نمی توان ثابت کرد. یکی از این اتهامات این است که اخیرا یک تحلیلگر امنیتی مدعی شد جاسوسان چینی تراشه های جاسوسی در سرورهای آمازون و اپل مورد استفاده ارتش آمریکا کار گذاشته بودند.
اما هر دو شرکت اتهام این تحلیلگر را رد کردند. افزون بر آن، وزارت امنیت داخلی آمریکا از تکذیبیه های این دو شرکت حمایت می کند و می گوید هیچ سندی درباره این اتهام وجود ندارد.
درباره گمانه زنی های دیگر از قبیل مداخله چین در رقابت های سیاسی و جناحی آمریکا، اینها نیز صرفا گمانه زنی هستند. افزون بر آن، این نشانه دو رویی آمریکاست که چین را به مداخله در امور داخلی کشورهای دیگر متهم کند.
آمریکا خود سابقه ای طولانی از مداخله در امور داخلی کشورهای دیگر دارد و کشورهایی را که با واشنگتن همسویی نداشته اند بمباران کرده و در لیبی، عراق و کشورهای دیگر نیز موجب تغییر رژیم شده است.
بسیاری در هنگ کنگ معتقدند بنیاد "موقوفه ملی برای دموکراسی" که بودجه آن را وزارت امور خارجه آمریکا تامین می کند، تظاهرات دانشجویی سال 2014 در این جزیره را تامین مالی و سازماندهی می کرد.

تشکیل ائتلاف علیه چین موفقیت آمیز نخواهد بود
آمریکا برای توجیه بودجه دفاعی هنگفت خود به یک دشمن نیاز دارد و چین دشمن مناسبی محسوب می شود چون "کمونیست" است. با توخالی شدن صنعت کارخانه ای آمریکا، توسعه و تولید تسلیحاتی به بخش اساسی اقتصاد این کشور تبدیل شده است.
ترامپ نشانه بیماری فرهنگ سیاسی آمریکاست، که مشخصه اصلی آن ایجاد کشمکش و درگیری، فروش اسلحه و توسعه و تقویت مجتمع های نظامی-صنعتی است.
بر این اساس، ترامپ نخستین و آخرین رئیس جمهور آمریکا نیست که سیاست "اول آمریکا" را دنبال می کند. اما ترامپ در مقایسه با اسلاف خویش صریح تر و جسورتر است و شاید تنها استثنا در این مورد جرج دبلیو بوش باشد که زمانی متحدان آمریکا را با این جمله تهدید کرد که "شما یا با ما هستید، یا ضد ما."
اما تحت فشار قرار دادن کشورهای متحد برای تشکیل ائتلاف علیه چین به موفقیت نخواهد رسید. رودریگو دوترته رئیس جمهور فیلیپین درست می گوید که درخواست از یک متحد برای جنگیدن با چین مثل آن است که از آن بخواهیم خودکشی کند.