گام‌هایی که اروپا وعده داد، اما برنداشت

به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما، اردیبهشت ماه بود دقایقی پس از آنکه ترامپ با یک امضا برجام را به اغما برد خانم موگرینی به سرعت پشت تریبون آمد و گفت اروپا مدافع برنامه هسته ای است.گفتند در برجام بمانید تا ما از آن دفاع کنیم.
طبق وعده، ایران هم در برجام ماند و یک مهلت چند هفته ای به اروپا داد اما اروپایی ها چند هفته را تبدیل به چند ماه کردند و پس از کش و قوس های فراوان ، در نهایت یک بسته پیشنهادی ضعیف ارائه دادند.
چند روز بعد پس از نشست وزیر امور خارجه کشورمان با وزرای امور خارجه آلمان، انگلیس و فرانسه ، بازهم خانم موگرینی به جمع خبرنگاران آمد و از راه حلهای کاربردی و عملیاتی مثل فروش نفت، ادامه سرمایه گذاری تجاری، محافظت از فعالان اقتصادی اروپا و در نهایت راه اندازی کانال مالی گفت که هدفش استفاده ایران از منافع برجام بود.
او این را هم گفت که می توانم از جانب اروپا تضمین بدهم کاری جدی و مصمم در دستور کار است و طرف اروپایی مصمم است تا تعهدات خودش را به اجرا بگذارد.
خانم موگرینی از عزم جدی و تعهدات اروپا گفت، اما در روزها و ماه های بعدی چه به سر این تضمین اروپا آمد؟ روزها و ماه هایی که در کنار تلاش آمریکا برای محدود و محدود کردن همان منافع اندک برجام و سفر مقامات رژیم صهیونیستی به اروپا ،خانم موگرینی همچنان پشت تریبون می آمد و ازکارایی مکانیزمی می گفت که هدفش دور زدن تحریم هاست، باید تا پیش از نوامبر یعنی 10 آبان و 3 روز قبل از تحریم های آمریکا هم عملیاتی می شد.
اما در روزهایی که مقامات ایرانی می گفتند اروپا باید تا قبل از تحریم ها تعهداتش را اجرا و ایران از منافع برجام بهره مند شود ،وزیر خارجه آلمان کفه ترازو را طور دیگری می چرخاند و می گوید برای ایران روشن کرده اروپا قدرت جبران خسارت شرکتهای اروپایی را ندارد و این یعنی عملا در روزهایی که صحبت موگرینی دفاع تمام قد از برجام و باقی ماندن ایران در آن است موضوعات نشست های خصوصی اروپا چیز دیگری است.
وقتی هم امریکا با تشکیل گروه اقدام ایران ، ابعاد جدیدی از دشمنی خود را با ملت ایران رقم می زند صداهایی هست که گاهی مثل نخست وزیر ایتالیا، یکی به نعل می زند و یکی به میخ ، جوزپه کونته می گوید: ما باید به محتوا نگاه کنیم. ما نباید بگوییم که توافقنامه ای امضا شده است و تمام، و دیگر برایمان مهم نباشد که آیا اصلا این توافقنامه موثر است یا خیر؟ من از رئیس جمهور ترامپ خواستم هر گونه اطلاعاتی که به این مسئله مربوط می شود، اطلاعات و عناصری که او را متقاعد کرده است موضعی شدیدتر و قاطعانه‌تر اتخاذ کند، در اختیار ما بگذارد. با وجود این ما خود را از تعهداتی که داریم معاف نمی کنیم، اما همچنان آماده بررسی و ارزیابی موضعی محکم تر و قوی تر هستیم.
اما به رغم برخی خوش بینی ها ، اتحادیه اروپا تا قبل از سیزده ابان ، بازهم به وعده اش عمل نکرد و بازهم این موگرینی بود که این بار وعده دیگری می دهد و اجرایی شدن اس پی وی را تا قبل از تمام شدن سال 2018 میلادی اعلام می کند.
باز هم یک موعد دیگر و یک وعده و وعید دیگر، حالا صدای طرف ایرانی هم درآمده و وزیر امور خارجه با طعنه به اروپایی ها می گوید: نمی شود بدون خیس شدن شنا کرد و یا آقای عراقچی که می گوید اروپا در دو راهی نخواستن یا نتوانستن است.
خلف وعده ای که به اعتقاد برخی هماهنگ با امریکایی هاست و به اعتقاد برخی دیگر ناشی از ناتوانی اروپا در قد علم کردن مقابل آمریکاست . در این میان برخی منابع خبری از شرط و شروط اروپایی ها خبر دادند. اروپا که به هیچ کدام از وعده های خود عمل نکرده ، حالا شرط و شروط هم می گذارد و اجرایی شدن اس پی وی را اولا مشروط به تصویب و اجرای الزامات سی اف تی و ثانیا مذاکره در مورد سایر موارد اختلافی از موشکی تا منطقه ای می کند.
سخنانی که نشان می دهد اروپا با بازی در پازل آمریکا به دنبال حفظ ایران در برجام ، تضعیف و کشاندن پای ایران به برجام دو و سه است، مواردی که قطعا نیازمند پاسخی قاطع از سوی مقامات ایرانی است تا نشان دهد دست ایران کاملا بسته نیست.
حالا در روزهای پیش رو که مسئولیت خانم موگرینی در سمت ریاست سیاست خارجی اتحادیه اروپا تقریبا تمام می شود ، باید دید مسئولان سیاست خارجی کشورمان چه واکنشی به خلف وعده و سیاستهای مزورانه اروپا نشان خواهند داد. آیا همچنان سیاست سکوت و مماشات در پیش گرفته خواهد شد یا اینکه با برخی اقدامات عملی ، صحنه بازی را تغییر خواهند داد تا اروپایی ها متوجه شوند که ایران مجبور به تسلیم در برابر زیاده خواهی های آنها نیست.
نویسنده : راضیه رنجبر