تشویق خانواده‌های اروپایی و آمریکایی به ۴ فرزندی

به گزارش سرویس وبگردی خبرگزاری صدا و سیما، کاهش جمعیت از یک سو و خانه های خالی و تک فرزند از سوی دیگر انسان را به این فکر می اندازد که بهترین تعداد فرزند برای خانواده چند نفر است؟

اگر از نسل‌های قبلی بپرسیم خیلی راحت می‌گویند چهار پنج تا بچه خوب است. اجداد ما در خانواده‌هایی بزرگ شدند که داشتن شش یا هفت بچه قد و نیم قد چیزی عادی بوده؛ چرا که آن زمان هر فرزند یک نیروی کار محسوب می‌شده است.

تعداد فرزندان عرف مشخصی ندارد و امری نسبی است و به عواملی همچون شرایط خانواده بستگی دارد. از جمله این شرایط می‌توان به وضعیت مالی، موقعیت اجتماعی، سلامت روان و ... اشاره کرد. برخی از زوجین ترجیح می‌دهند که تنها یک فرزند داشته باشند در حالی که برخی‌ها با داشتن سه فرزند همچنان دوست دارند که خانه‌شان شلوغ‌تر باشد!

تعداد مناسب فرزندان به عوامل مختلفی بستگی دارد. برخی از خانواده‌ها حتی یک فرزند را نیز نمی‌توانند به خوبی تربیت کنند و بعضی دیگر حتی پنج فرزند را نیز به بهترین نحو ممکن بزرگ می‌کنند. 

این تئوری اکنون به دلایل زیادی بیشتر غالب است. در ذهن خیلی‌ها اکنون حتی قبل از ازدواج فقط ۲ بچه وجود دارد.

آن‌ها تصور می‌کنند که توانایی مدیریت و اداره صرفاً یک کودک را دارند. برای برخی البته این واقعیت که پیوند خوبی با خواهر و برادرهایشان ندارند، نقش کلیدی در اتخاذ این تصمیم دارد و تصور می‌کنند که داشتن یک خواهر یا برادر همیشه هم گزینه خوبی نیست.

در بیشتر موارد شرایط اقتصادی منجر به چنین تصمیمی بوده است. برای برخی دیگر دلایل موردی عامل این تصمیم است، مانند زنانی که همسرشان شغلی دارد که بسیاری از مقاطع سال مسافرت بوده و حضور فیزیکی در کنارشان ندارد.

به هر حال با هر کدام از عوامل بالا یا دلایل مشابه دیگر، این دسته به شدت آسیب‌های تک فرزندی را تکذیب می‌کنند و بر این باور هستند که تک فرزندی لزوماً باعث خراب شدن تربیت یا روحیات کودک نخواهد شد و این تا حد زیادی بستگی به این دارد که والدین چگونه فرزندشان را بزرگ کنند.

 

البته که وقتی تصمیم بگیرید صاحب فرزند دوم شوید، برایتان لحظه بزرگی است. گاهی مقدار قابل توجهی وقت صرف می‌کنید تا مزایا و معایب آن را بررسی کنید. اغلب این مورد که احساس می‌کنید خودتان با داشتن یک خواهر یا برادر رابطه خوبی با هم داشته اید، به شما برای هدیه دادن یک خواهر یا برادر برای فرزند اولتان انگیزه می‌دهد.

اما گاهی شکاف بزرگی نیز بین نظریه‌ها به وجود می‌آید. بعضی می‌خواهند که اختلاف سنی بچه‌ها حداکثر سه سال باشد تا بیشتر همدم هم باشند. اما دسته دیگری نیز دیرتر صاحب فرزند دوم می‌شوند تا در ایام پیری عصای دستی جوانتر داشته باشند.

به هر حال برای این گروه‌ها داشتن دو بچه مطلوب‌تر است، زیرا تضمین می‌کند که آن‌ها همیشه یک نفر را کنار خود دارند. به علاوه، همیشه یک والد برای هر کودک در دسترس است و هنوز تعداد فرزندان زیاد نیست. از دید آن‌ها خانواده چهار نفره خیلی شادتر از خانواده سه نفره است.

در ابتدا به نظر می‌رسد که فرزند سوم دست نیافتنی است. اما به هر حال گاهی جریان زندگی خیلی مسائل را تغییر می‌دهد. ممکن است دو فرزند اول هنوز از دید شما خانواده تان را تکمیل نکرده باشند و به قول معروف هنوز “جنستان جور نیست! ” چرا که دو فرزند اولتان هم جنس هستند. 

به طور کلی می‌توان گفت که در جامعه امروز، داشتن حداقل دو فرزند خوب و مطلوب است. چرا که فرزندان با یکدیگر بزرگ می‌شوند و تا حدی نیاز‌های یکدیگر را بر طرف می‌کنند. در این شرایط فرزندان می‌توانند با هم تعاملات اجتماعی را بیاموزند و برای ارتباطات بیشتر لزوماً نیازی به ارتباط با سایر خانواده‌ها نیست.

با توجه به کاهش رشد جمعیت ایران میانگین فرزند آوری اگر سه فرزند باشد برابر این است که جمعیت همینطورباقی می‌ماند، ولی بالاتر از سطح جانشینی ۴ فرزند است؛ بنابراین مردم باید دل بسوزانند و برای فرزندآوری برنامه داشته باشند. ۳ تا سطح جانشینی است و ۴ فرزند بالاتر از سطح جانشینی است پس باید ۴ فرزند هدف خانواد‌ها و برنامه ریزان قرار گیرد. 

جالب است بدانید حرف ۴ فرزند در دنیا شاخص شده است و همه اروپائی‌ها و امریکایی‌ها برای این پول خرج می‌کنند و برنامه ریزی حکومتی و حاکمیتی برای ۴ فرزند دارند.

حال که به تعداد فرزندان فکر کردید تا به حال فکر کرده‌ا‌ید که بهترین فاصله سنی بین فرزندان چقدر است؟ 

بعضی از والدین معتقدند که فاصله سنی کودکانشان باید کم باشد تا با همدیگر بزرگ شوند. در این باره اختلافات نظر‌های زیادی وجود دارد.

 این میزان تفاوت برای این است که مادر انرژی روحی و جسمانی لازم برای فرزند دوم را داشته باشد. 

با آگاهی از بهترین تفاوت سنی میان فرزندان و مزایا و معایب فواصل سنی کم و زیاد می‌توانید بهترین انتخاب را برای خود و فرزندانتان داشته باشید. 

برخی افراد گمان می‌کنند که الزام سه سال فاصله بین دو بارداری فقط برای خانم‌هایی است که فرزند اولشان با سزارین به دنیا آمده است در صورتی که رابطه‌ای بین فاصله دو زایمان و نوع زایمان وجود ندارد.

مادر باید بعد از زایمان اول با حداقل سه سال فاصله فرزند دوم را به دنیا بیاورد تا از نظر جسمانی تامین شود. 

این تامین جسمانی سلامت جنین را نیز تضمین می‌کند. برای تجربه یک بارداری خوب و راحت لازم است که مادر انرژی بدنی خود را تقویت کند. بارداری‌های متوالی سبب کاهش سلامت خود مادر و جنین او می‌شود.

اگر مادر با فاصله زیاد فرزندانش را به دنیا بیاورد ممکن است در بارداری دوم دچار مشکل شود. افزایش فشار خون، ورم دست و پا و دفع پروتئین از ادرار از جمله خطراتی است که مادر را در دوران بارداری دوم تهدید می‌کند.

با بالا رفتن سن مادر احتمال متولد شدن جنین نارس بیشتر می‌شود. هر چه سن مادر بالاتر برود قدرت بارداری وی کمتر می‌شود. اینکه کودکان با اختلاف سنی بالا نمی‌توانند با والدین ارتباط و هماهنگی خوبی پیدا کنند امری اثبات شده است.

با توجه به این عوارض بعد از ۳ تا ۵ سال از بارداری اول بهتر است به فکر داشتن نوزادی تازه باشید.

یک سال فاصله سنی بین فرزندان به معنای داشتن دوستان مشترک، دعوا بر سر وسایل مشترک و همراهی در بزرگسالی می‌باشد. باید فواید و مضرات این فاصله سنی را با هم در نظر بگیرید.

بعضی از زوج‌ها فکر می‌کنند فاصله سنی یک سال خوب است، زیرا کودکان با هم رشد می‌کنند و آن‌ها چالش‌های فرزندان را یک بار برای هر دو فرزند تجربه می‌کنند. از این جنبه فاصله سنی یک سال می‌تواند مثبت باشد

البته باید بدانید که تربیت و نگهداری فرزندان با اختلاف سنی ۱ سال سخت‌تر از داشتن فرزندان دو قلو است. نیاز‌ها و برنامه زمانی‌ای که کودک یکساله دارد با یک نوزاد کاملا متفاوت است. حسادت فرزند اول به فرزند دوم احتمالا کم است، اما رقابت بین فرزند اول و دوم بسیار زیاد خواهد بود.

کودکان در سن سه سالگی خلق و خوی متغیری دارند. معمولا والدین با چالش‌های گوناگونی در جهت پاسخ دادن به نیاز‌های غیرمنطقی فرزند رو به رو می‌شوند.

سه سالگی سن چالش برانگیزی است، در این سن تولد فرزند دوم می‌تواند همه چیز را سخت‌تر کند.

اوضاع زمانی سخت‌تر است که شما در حال آموزش دستشویی رفتن به کودک اول هستید و در کنار او یک نوزاد هم دارید. البته فرزند اول می‌تواند در کار‌های جزئی مانند در آوردن کیف نوزاد شما را یاری دهد.

او همچنین می‌تواند فرزند کوچک را سرگرم کند و خودش با سرگرم کردن او سرگرم شود. در این صورت شما هم زمانی برای استراحت کردن دارید.

با فاصله سنی پنج سال کودکان رابطه عمیقی با یکدیگر پیدا نمی‌کنند. اگر فاصله سنی آن‌ها مثلا ده سال باشد دیگر نمی‌توانند به خوبی همدیگر را درک کنند. 

 

منابع: ذهن نو، میگنا، مشرق